دریا به وسعـت نگهت چون دچار شد            از آبـروی حـیـدری‌ات بـی‌قــرار شـد
تا بر زمین رسیدی و چشمت گشوده‌ای            خورشید و مه رسید و سپس روزگار شد

وقتی قمر به عرصۀ شب پا نهاده است            خجـلت زده ز جـلـوۀ رویت کـنار شد
رو زد به ساقی همه عالم، سرشت ما            بعـدش مـلازم سر کـویش، شـمار شد
شـام و سحر گـدا به درِ خـانـۀ تو بود            وقـت سـحـر گـدایـی تان اعـتـبـار شـد
هنگام رزم دشمنت از ترس در فـرار            یک دسته در مواجهه‌ات تار و مار شد
مردانه حـافـظی به حرم یا به اهل آن            شیـرانه تیغ جـنگی تو، ذوالـفـقـار شد
از آن زمان که پا، سر چشمم گذاشتی            اینگـونه کـار عـاشقـی‌ات یـادگـار شد
یکـبـار هم سقـایت جـمعی خـمـار کن            بـی‌جـرعـۀ لـبت سر ما پُـر غـبـار شـد
راضی نمی‌شوم ز تو بی‌روضه بگذرم            رأست به نوک نیزۀ عطشان سوار شد